Որքան առաջ էր գնում, այնքան քիչ էր վախենում, այնքան ավելի էր ուրախանում ազատության համար։ Կատուն տաքացրեց ուսերը, արևը դուրս եկավ ամպերի միջով և ամայի ավազաթմբերը իրենց տեղը զիջեցին աշնանային գունեղ անտառին։ Բուրինը սովածացավ և կռացավ սնկի համար, և կատուն ասաց նրան.
«Մի՛ կեր այս սունկը, փոքրիկս, այլապես փորդ կցավի»։Բայց Բուրինը չլսեց կատվին և կերավ սունկը։ Նա քայլում է, բայց նրա ուրախությունը պակասել է՝ կատուն շատ է ծանրացել։ Բուրինը ուզում էր խմել, նա կռացավ մաքուր ջրի առվակի մոտ, և կատուն ասաց նրան.«Մի՛ խմիր, փոքրիկ, կոկորդդ կցավի»։Բայց Բուրինը չլսեց կատվին և ջուր խմեց։ Եվ հետո Բուրինը զգաց, կարծես կատվի ճանկերը փորել են նրա պարանոցը: Նա կատվին իջեցրեց գետնին, և նա ասաց նրան.«Ահա թե ինչքան եք զայրացել. ուզում եք, որ ես սրբեմ բոլոր թաթերս և թրջեմ պոչս»։Բուրինն ավելի առաջ գնաց ճանապարհով, և կատուն հետևեց նրան, բայց որտե՞ղ կարող էր նա շարունակել: Նա դուրս եկավ բացատ, և այնտեղ մի գեղեցիկ վրան էր խփված, իսկ վրանի առջև բարձերի վրա նստած էր մի տիկին։ Տիկինը ժպտում է Բուրինին և ասում.-Բարև, ասպետ:Բուրինը ուրախացավ, որ նման տիկինը նրան ասպետ էր անվանում, գրեթե երեխա։ Եվ տիկինը մատով նշան է անում նրան բարձերի վրա և տխուր ասում. «Դուք ինձնից վախենում եք»:Որպեսզի նա՝ Բուրինը, գրեթե չափահաս ասպետը, վախենա՞ր։ Ահա ևս մեկ: Ես նստեցի նրա կողքին։ Տիկինը նրան է տալիս բաժակը և ժպտում.-Թե՞ դեռ փոքր ես։Եվ հետո Կատուն դուրս է վազում բացատ և բղավում.-Ի՞նչ ես ասում, հնարավո՞ր է։Բուրինը զայրացավ այստեղ. «Ի՞նչ եմ ես, փոքրիկ։ Ինձ ոչ մի կատու պետք չէ: Դուրս արի, քրքրված ձուկ ուտող»։ Կատուն սկսեց լաց լինել, թաթով շփեց դեմքը և գնաց անտառ։ Իսկ լեդի Բուրինան հրավիրում է քեզ վրան ու այնքան զվարթ ծիծաղում։ Բուրինը գնաց նրա հետևից և այնտեղ, վրանի տաք մթության մեջ, նա հանկարծ հայտնաբերեց, որ դա ոչ թե իր կողքին Լեդին էր, այլ սողացող պառավ կախարդը։Կախարդը շրթունքներով դիպավ Բուրինին, և քարե պատյանը ծածկեց նրան: Բուրինը վախեցավ, բայց իրավիճակի անհույս լինելու պատճառով նա գնաց քնելու։ Եվ նա տարօրինակ երազ տեսավ. Նա երազում էր, որ ինքը ստրուկ է և անում է ամեն կեղտոտ գործը, հնազանդ և երջանիկ ամեն ինչից, սնված ու ջերմ թագավորի հետ, որը, պարզվեց, Ձկնորսն է, խալաթ հագած։ Բայց մի կատակաս մոտեցավ Բուրինին և ասաց. «Ինչ-որ մեկը սկզբից է հաշվում, իսկ դու՝ վերջից»։Եվ ծաղրածուն այլեւս պարզապես կատակասեր չէ, այլ Բուրինը կատակասեր է։ Եվ Բուրինը սկսեց ընդօրինակել բոլորին. ամեն ինչ անել հակառակը. «այո»-ի փոխարեն՝ «ոչ», «սպիտակի» փոխարեն՝ «սև», և քայլում է ձեռքերով, ոչ թե ոտքերով, որպեսզի ոչ ոք չմտածի, որ նա ստրուկ է. Եվ ձկնորս թագավորը մոտեցավ նրան և բերեց արքայադստեր աղջկան, որը գեղեցիկ էր արշալույսի պես և ասաց. «Ով վերջինն է, երկրորդն է, իսկ ով երկրորդն է՝ առաջինը»: Եվ Բուրինը ձեռքերը մեկնեց դեպի արքայադստերը, բայց նա իմացավ, որ նա քշել է կատվին, ծիծաղեց նրա դեմքին և փախավ։Բուրինը ծերացավ, և նա ոչ ոք չուներ, ում հետ խոսք փոխանակեր։ Եվ նա այնքան ամաչեց, որ կատվին քշել էր, որ հենց այդ պահին Բուրինը արթնացավ, ձեռքերը դրեց քարե պատերին ու ջարդեց դրանք։ Բացատում արդեն ոչ վրան կար, ոչ բարձեր։ Միայն դոդոշներ՝ խոտի փոխարեն և սողացող մեռած ծառեր՝ ուրախ աշնանային անտառի փոխարեն: Բուրինը գնաց Կատվին փնտրելու և գտավ, միայն թե նա արդեն քար էր դարձել։ Բուրինն այստեղ սկսեց լաց լինել, արցունքներն ընկան քարին ու հալեցին։ Բուրինն ու Կոշկան գրկեցին միմյանց, իսկ Կոշկան ասաց.-Ներիր ինձ, Բուրին, ես անընդհատ մտածում էի, որ դու կատվի ձագ ես, բայց դու գրեթե չափահաս կատու ես։ Հիմա ես քեզ չեմ սովորեցնի, ես պարզապես կջերմացնեմ քո վիզը:Եվ Բուրինն ասաց նրան.«Չնայած ես չափահաս եմ, ես դեռ քիչ բան գիտեմ: Գուցե ես այլևս չլսեմ քեզ, բայց միշտ կլսեմ»:
